Een tripje naar het westen

Dag vriendelijke lieden!

We zijn alweer weg uit San Cristobal. Hoewel het een heel gave stad was, ben ik opgelucht, want die stoepen daar zijn levensgevaarlijk.

Op dit moment zijn we op doorreis naar Oaxaca stad. Een zekere Alonso heeft ons namelijk doen blijken dat die heel mooi is. En dat het ten zuiden van die stad nog gaver is, maar daar horen jullie later vast meer over.

We waren gebleven bij San Juan Chamula. En vooral de kerk, want daar zouden we heen gaan, nadat we het locale drankje hadden gedronken. Op het moment dat we aankwamen, begon er meteen een soort van ceremonie bij de kerk. Omdat we toeristen waren, mochten we niet zonder kaartje naar binnen. Dat werd aan de andere kant van het plein verkocht.

Terwijl de ceremoniegangers naar binnen gingen, liepen wij naar de kaartjesverkoopplaats, maar ik had nog wel dat drankje in mijn hoofd. Dat hadden we nog niet gehad. Halverwege werden we geroepen door een dronken dude. Karin ging kaartjes kopen, en ik ging met hem praten. Althands, aanhoren dat hij in Virginia had gewerkt. En dat moest mij als gringo wel aanspreken. Maar hij had het drankje, en ik mocht er ook een slokje van, dus ik was weer gelukkig.

De kerk was overweldigend. Het eerste dat bij binnenkomst opviel, was de geur van brandend salie. De hele hal stond er blauw van. Maar op een goede tweede plaats, stond het enorme aantal brandende kaarsjes, waar de hele kerk mee gevuld was. En de muziek. Een combinatie van harpen, een soort van gitaar, en accordeon. Echt zuiver was het niet, maar het was er. De kerk was in leven. Ik had nog nooit een levende kerk gezien.

De grond was bedekt met dennenaalden. Later vertelde iemand dat die elke dag ververst werden. Overal tegen de muur stonden kleine, kleurrijke altaartjes van heiligen. Je zou ze kitsch kunnen noemen, maar dat zijn ze niet, want het zijn altaren.

Voorin de kerk, aan de zijkant, stond een altaar van Jezus Cristus, je kent hem wel, die dude die 2000 jaar geleden aan het kruis werd genageld. De hoofdheilige hier was Johannes de Doper. San Juan, omdat zijn naam lijkt op die van de regengod van de Maya´s. Jammer genoeg ben ik zijn naam kwijt. Zo konden de spanjaarden hun geloof daar makkelijker aan de man brengen.

Maar wat vooraan vooral indruk maakte, was de oprechtheid waamee de plaatselijke indianen daar waren zichtbaar baden.

San juan chamula was verder, afgezien van de bergachtige omgeving, niet heel bijzonder. We namen dus al weer vrij snel de bus terug. De bussen die je hier voor korte afstanden pakt, heten collectivos. Het zijn gewoon busjes, die gaan rijden zodra ze vol zitten, en als er onderweg nog iemand bij wil, moet ie het geluk hebben dat er iemand is uitgestapt.

Lange mensen passen er ook in, maar als er snel gereden wordt, kan dat wel een zekere hoofdpijn opleveren.

Het wordt zo langzamerhand etenstijd. Iemand heeft ons naar een restaurant verwezen waar van 9 tot half 11 traditionele dansen worden gehouden. Alle dansen van Chiapas. Een mooie afsluiting van ons verblijf hier, lijkt me zo.

Nou, succes met het zachte weer daar maar weer, wij gaan er weer vandoor. Tot de volgende keer.