Hoog
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Gilles
24 Januari 2007 | Mexico, Mexico-stad
Tweeduizendenachthonderd meter hoog.
Moeilijk voor te stellen, zeker met dat snelle vervoer van tegenwoordig.
Maar als je het uitzicht ziet, dan heb je wel een klein beetje besef van hoe hoog het hier is. Soms zitten we in de wolken, maar verder is het heerlijk weer.
We slapen in een commune. Een huisje van Doña Catalina. Doña Catalina is een oude vrouw uit Zuid Spanje, die hier nu al 8 jaar woont. In het regenseizoen, neemt ze hier elke dag hallucinerende paddenstoelen. Ze begeleidt ook andere mensen in hun trip, en leert ze over de wijsheden die hier hangen. Mijn interactie met haar berust puur op blikwisselingen en schaakpotjes. Ze is een fascinerende aanwezigheid.
Het huisje werkt eenvoudig. Iedereen doet wat ie wil, kookt wat ie wil, wast af wat ie wil, zet koffie wanneer hij wil, en gaat trippen wanneer hij wil. Het werkt. Het is altijd schoon, en er is altijd eten. We slapen met een man of 8 in 1 kamer. De muren zijn echt vet mooi versiert.
Karin en ik maken bergwandelingetjes, en lopen wat door het dorp. Gisteren hebben we de locale thee gedronken, en zijn we naar de top van de dichtstbijzijnde berg gegaan. Omdat het seizoen droog is, was de thee niet zo heel sterk, maar de bergtocht op zichzelf al super super mooi. Vet gave bloemetjes en ontzettend veel verschillende planten en kleuren en beestjes en alles. Toen we boven waren zaten we in een wolk, dus we konden niet zo ver kijken, maar het was daar echt super stil. Of zal ik zeggen, stil? Want eigenlijk was het stil. Zelfs geen vogeltjes. Of wind. Helemaal niks.
Stil was het niet bepaald in Oaxaco stad. Daar waren we de dag na mijn laatste berichtje aangeland.
Toen ik daar aankwam, was ik ziek, en dat duurde tot de volgende dag. Terwijl ik met koorts op bed lag me af te vragen hoe dat met het watertekort van de wereld moet, ontmoette Karin een man die Willy heette. Hij zou ons later een gigantische markt laten zien. Zonder hem, zou ik daar ontzettend verdwaald zijn. En absurd ook...
Locale vrouwtjes met levende kalkoenen onder hun arm. Kleine mannetjes met grote manden, ijsverkopers... We vroegen ons af hoe het kwam dat dat eis niet smolt, maargoed. Je kon er ook vlees kopen, en dat meteen zelf bakken. Of organen van de Barbecue, varkenshuid...
Maar varkenshuid hadden we de avond daarvoor al gegeten. Toen werden we uitgenodigd door twee bezopen Cristenen. Ze hadden een beetje veel Mescal gedronken in het restaurantje waar wij ook zaten, en besloten ons te laten zien hoe aardig Mexicanen zijn.
Hun huis was vet grappig. De banken zaten nog in plastic, en aan de muur hingen heel fel gekleurde schilderijtjes in een lijstje. We kregen dus varkenshuid, en natuurlijk mocht het locale drankje ook niet ontbreken. Onder het genot van frans bauwer achtige muziek, riep de vrouw ons toe dat we allemaal broeders zijn, en zoon van god. Ondertussen gebaarde haar man dat ze een beetje te veel had gedronken, en dat ze normaal gesproken een moordwijf is.
De middag daarvoor hadden we besloten om de bus te pakken naar El Tule. El Tule is een boom van meer dan 2000 jaar oud. Van ver zie je dat niet, maar de stam is enorm. Binnenkort kan ik hopelijk fotos gaan uploaden.
Ten slotte nog iets over Willy. Hij is een zwitserse architect van 53, die drie jaar geleden naar de rand van Oaxaca is verhuisd. Daar heeft hij een vet mooi atelier, waar hij lampen maakt om te overleven. Verder verbouwt hij gras, en is hij bezig met een project om een dorp in zijn buurt te herstellen, en zelfvoorzienend te maken. Hij wist ons ook veel te vertellen over de locale politiek, en was ook geinteresseerd in Nederlandse probleempjes.
Nou, ik hoop dat jullie de winden daar nog even volhouden, dan ga ik me weer met mijn reis bezig houden
Toedeloe
Moeilijk voor te stellen, zeker met dat snelle vervoer van tegenwoordig.
Maar als je het uitzicht ziet, dan heb je wel een klein beetje besef van hoe hoog het hier is. Soms zitten we in de wolken, maar verder is het heerlijk weer.
We slapen in een commune. Een huisje van Doña Catalina. Doña Catalina is een oude vrouw uit Zuid Spanje, die hier nu al 8 jaar woont. In het regenseizoen, neemt ze hier elke dag hallucinerende paddenstoelen. Ze begeleidt ook andere mensen in hun trip, en leert ze over de wijsheden die hier hangen. Mijn interactie met haar berust puur op blikwisselingen en schaakpotjes. Ze is een fascinerende aanwezigheid.
Het huisje werkt eenvoudig. Iedereen doet wat ie wil, kookt wat ie wil, wast af wat ie wil, zet koffie wanneer hij wil, en gaat trippen wanneer hij wil. Het werkt. Het is altijd schoon, en er is altijd eten. We slapen met een man of 8 in 1 kamer. De muren zijn echt vet mooi versiert.
Karin en ik maken bergwandelingetjes, en lopen wat door het dorp. Gisteren hebben we de locale thee gedronken, en zijn we naar de top van de dichtstbijzijnde berg gegaan. Omdat het seizoen droog is, was de thee niet zo heel sterk, maar de bergtocht op zichzelf al super super mooi. Vet gave bloemetjes en ontzettend veel verschillende planten en kleuren en beestjes en alles. Toen we boven waren zaten we in een wolk, dus we konden niet zo ver kijken, maar het was daar echt super stil. Of zal ik zeggen, stil? Want eigenlijk was het stil. Zelfs geen vogeltjes. Of wind. Helemaal niks.
Stil was het niet bepaald in Oaxaco stad. Daar waren we de dag na mijn laatste berichtje aangeland.
Toen ik daar aankwam, was ik ziek, en dat duurde tot de volgende dag. Terwijl ik met koorts op bed lag me af te vragen hoe dat met het watertekort van de wereld moet, ontmoette Karin een man die Willy heette. Hij zou ons later een gigantische markt laten zien. Zonder hem, zou ik daar ontzettend verdwaald zijn. En absurd ook...
Locale vrouwtjes met levende kalkoenen onder hun arm. Kleine mannetjes met grote manden, ijsverkopers... We vroegen ons af hoe het kwam dat dat eis niet smolt, maargoed. Je kon er ook vlees kopen, en dat meteen zelf bakken. Of organen van de Barbecue, varkenshuid...
Maar varkenshuid hadden we de avond daarvoor al gegeten. Toen werden we uitgenodigd door twee bezopen Cristenen. Ze hadden een beetje veel Mescal gedronken in het restaurantje waar wij ook zaten, en besloten ons te laten zien hoe aardig Mexicanen zijn.
Hun huis was vet grappig. De banken zaten nog in plastic, en aan de muur hingen heel fel gekleurde schilderijtjes in een lijstje. We kregen dus varkenshuid, en natuurlijk mocht het locale drankje ook niet ontbreken. Onder het genot van frans bauwer achtige muziek, riep de vrouw ons toe dat we allemaal broeders zijn, en zoon van god. Ondertussen gebaarde haar man dat ze een beetje te veel had gedronken, en dat ze normaal gesproken een moordwijf is.
De middag daarvoor hadden we besloten om de bus te pakken naar El Tule. El Tule is een boom van meer dan 2000 jaar oud. Van ver zie je dat niet, maar de stam is enorm. Binnenkort kan ik hopelijk fotos gaan uploaden.
Ten slotte nog iets over Willy. Hij is een zwitserse architect van 53, die drie jaar geleden naar de rand van Oaxaca is verhuisd. Daar heeft hij een vet mooi atelier, waar hij lampen maakt om te overleven. Verder verbouwt hij gras, en is hij bezig met een project om een dorp in zijn buurt te herstellen, en zelfvoorzienend te maken. Hij wist ons ook veel te vertellen over de locale politiek, en was ook geinteresseerd in Nederlandse probleempjes.
Nou, ik hoop dat jullie de winden daar nog even volhouden, dan ga ik me weer met mijn reis bezig houden
Toedeloe
-
25 Januari 2007 - 09:02
En:
Leuk leuk leuk! Die Doña Catalina lijkt me geweldig! En de andere mensen die jullie tegenkomen ook! Die berg klinkt ook cool, met die wolk! En die Mescas lijkt me lekker, maar varkenshuid niet... Was da nie taai?
Ben je weer helemaal beter inmiddels?
Kus,
Zus -
26 Januari 2007 - 14:33
Aal:
Vet man. Jij zit in Mexico.
:)
moordwijf haha -
27 Januari 2007 - 20:33
En:
Hadibro!
Even een vraag! Ik ga magneetjes verzamelen voor op mijn koelkast. Wil jij een leuke (met jesus erop ofzo) uit Mexico voor mij meenemen als je er toevallig tegenaan loopt? Mag ook een sombrero of een burito ofzo... Of eén van Tamarindetang... Als ie maar uit Mexico komt!
XX
Zus -
27 Januari 2007 - 20:34
En:
O, en natuurlijk, eeuwig dank bij voorbaat!
Kussies! -
10 Februari 2007 - 10:10
H.R:
Zo te zien heb je het naar je zin -
10 Februari 2007 - 13:52
David:
He gilles, klinkt goed daar joh! geniet er maar van! Ik ga binnenkort het mongoolse leven weer verlaten, helaas want het is hier heerlijk! wanneer ben je terug, gaan we aan de rijn zitten!
groet
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
