Bienvenidos en la zona Maya
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Gilles
08 Januari 2007 | Mexico, Chetumal
¿Como empiezar esto?
Nou laat ik het alvast in het Nederlands doen. Een kleine situatieschets:
Het is 9 uur 's avonds. Ik zit naast Karin op de computer van haar begeleider, ergens in het gebouw van Ecosur. Dat kan zelfs om 4 uur 's nachts als je zou willen, want er zit hier altijd een nachtwaker voor de deur. Die man zou de hele bijbel in 1 minuut op kunnen zeggen, zo snel praat ie. Gelukkig past bij "Jezus, wat beñij groot" een duidelijk gebaar, dus ik kon hem verstaan. Het gebouw ziet er uit als een typisch wetenschappelijk gebouw. Oftewel, vol met boeken en computers, en hier en daar staan potjes met planten en insecten er in, die hoogst waarschijnlijk niet verstoord mogen worden.
Karin typt haar verslag uit van haar laatste intervieuw met Don Damaso, de medicijnman. Omdat daarvoor 2 tolks nodig waren, besloot ik niet mee te gaan. Tegenover de weg was namelijk ook een oude Maya stad verstopt in de Jungle, dus Tijl en ik besloten daar heen te gaan. Achteraf wel jammer, want het gesprek bleek vet interessant te zijn geweest. Don Damaso had het gehad over de manier waarop hij achter de oorsprong van ziektes komt. Dat doet hij aan de hand van reizen en gesprekken in trance.
In de tussentijd leerde ik vanalles over allerlei bomen, en at ik de vruchten die daar groeiden, terwijl ik mijn eerst Maya ruines bekeek. Oftewel, mijn dag was toch ook supervet.
Na het intervieuw, moest de gids, oftewel spaans-maya tolk (en maya-expert vol met gave verhalen), nog een ander intervieuw afnemen. Daarvoor moesten we het binnenland, de jungle in.
We kwamen terecht in één van de puurste maya dorpen die er vandaag de dag nog in yucatan zijn. Daarvoor moesten we eerst nog door allemaal andere dorpjes heen. We werden aangekeken alsof we rechtstreeks van mars afkomstig waren. Ons doel: een andere vet gerespecteerde medicijnman in die regio.
Toen we aankwamen, vroeg de gids ons of we niet te veel wilden rondlopen, omdat maya's hele strenge gebruiken hebben, die we wel eens zouden kunnen breken. Wel jammer, maar toch voelde het als een hele eer daar te kunnen zijn, en even naar de mensen te kunnen kijken. Ook met de tweede medicijnman heb ik geen woorden gewisseld. Hij kon geen spaans, en de situatie was er niet naar.
Op de terugweg zag ik ergens binnen nog wel een t.v. Beetje eigenaardig, wel, na wat mario over het dorp had verteld. Tijl en ik hadden al geconcludeerd dat het einde van de originele volkjes in zicht is. Ook zij vallen langzaam ten prooi aan de grote maatschappij van vooruitgang. Maar misschien voegen ze er ooit nog iets aan toe.
En dat was nog maar één van de bijna 8 dagen dat ik hier al rondhang. Gelukkig nieuwjaar trouwens allemaal!
Voor mij was oud en nieuw vrij kort. Althands, ook lang. Het begon al in het vliegtuig met een paar Russen die twee uur voor de landing al vonden dat ze champagne mochten drinken, omdat het bij hun thuis 2007 was.
De stad waar we terecht kwamen, was alleen een beetje dood. Om twaalf uur zaten Karin en ik ergens op een terrasje Mexicaanse dingetjes te eten, en we vierden het met een kusje. Niet de eerste, ook niet de laatste, maar waardevol genoeg om het nieuwe jaar mee in te gaan. Kort daarna gingen we terug naar het hotel.
De volgende dag namen we de bus naar Mahahual, waar we Tijl en Euridice, onze gastheer en -vrouw, ontmoetten. Die waren daar op vakantie.
We zaten bij Jorgito. Een kleine man met een huisje op het strand, die zijn tuin verhuurt aan toeristen die hun tentje ergens kwijt moeten. Er waren hangmatten, sterrenhemels, en het was lekker warm. Een ideale plaats om bij te komen.
Tijl en Euri vertrokken al snel. Ze namen ons die dag nog wel mee naar een strand. Daarvoor moesten we nog 42 kilometer door de jungle rijden. Achterop een pickup truck. Het was de eerste keer dat ik echt goed naar de Jungle kon kijken, en ik vond het helemaal te gek. In de zee waren best hoge golven, dus Karin en ik konden daar heerlijk spelen.
Wij bleven nog een tijdje in Mahahual, omdat ik daar met mijn duikcursus zou beginnen. Op het duiken kom ik later terug, want ik ben het aan het afronden, en tot nu toe was het nog niet zo heel spectaculair. Als we klaar zijn, gaan we naar Belize, want daar schijnt vet mooi koraal te zijn, maar dat is nu nog niet.
Het eten hier is vet lekker. Veel tacos en tortillas, maar ook met allerlei dingetjes er op. Creme enzo. En een hele hoop chili.
Morgen nemen we de bus naar Chiapas. Dat is een wat bergachtigere provincie in het oosten van Mexico. Daar gaan we mooie meren, maya ruines en pittoreske dorpjes bezoeken.
Ik zou nog wel een paar uur door kunnen typen, maar helaas, ik moet het afronden. Wat trouwens ook geinig is, is dat je hier mannetjes hebt op bakfietsen die dingen verkopen. De bakfietsen hier zijn touwens veel beter dan in Nederland. Maarja, in Nederland hoef je niet met emmertjes te douchen, en mag het wc papier gewoon worden doorgespoeld. Alles went.
He ik wens jullie nu even veel geluk en alles. Als ik het weer zo een beetje check, valt het daar ook nog wel mee. De mensen hier merken trouwens ook klimaatsveranderingen.
He toedeloedeloe, nu ben ik echt weg, want ik begin te raaskallen.
Hasta Luego
Nou laat ik het alvast in het Nederlands doen. Een kleine situatieschets:
Het is 9 uur 's avonds. Ik zit naast Karin op de computer van haar begeleider, ergens in het gebouw van Ecosur. Dat kan zelfs om 4 uur 's nachts als je zou willen, want er zit hier altijd een nachtwaker voor de deur. Die man zou de hele bijbel in 1 minuut op kunnen zeggen, zo snel praat ie. Gelukkig past bij "Jezus, wat beñij groot" een duidelijk gebaar, dus ik kon hem verstaan. Het gebouw ziet er uit als een typisch wetenschappelijk gebouw. Oftewel, vol met boeken en computers, en hier en daar staan potjes met planten en insecten er in, die hoogst waarschijnlijk niet verstoord mogen worden.
Karin typt haar verslag uit van haar laatste intervieuw met Don Damaso, de medicijnman. Omdat daarvoor 2 tolks nodig waren, besloot ik niet mee te gaan. Tegenover de weg was namelijk ook een oude Maya stad verstopt in de Jungle, dus Tijl en ik besloten daar heen te gaan. Achteraf wel jammer, want het gesprek bleek vet interessant te zijn geweest. Don Damaso had het gehad over de manier waarop hij achter de oorsprong van ziektes komt. Dat doet hij aan de hand van reizen en gesprekken in trance.
In de tussentijd leerde ik vanalles over allerlei bomen, en at ik de vruchten die daar groeiden, terwijl ik mijn eerst Maya ruines bekeek. Oftewel, mijn dag was toch ook supervet.
Na het intervieuw, moest de gids, oftewel spaans-maya tolk (en maya-expert vol met gave verhalen), nog een ander intervieuw afnemen. Daarvoor moesten we het binnenland, de jungle in.
We kwamen terecht in één van de puurste maya dorpen die er vandaag de dag nog in yucatan zijn. Daarvoor moesten we eerst nog door allemaal andere dorpjes heen. We werden aangekeken alsof we rechtstreeks van mars afkomstig waren. Ons doel: een andere vet gerespecteerde medicijnman in die regio.
Toen we aankwamen, vroeg de gids ons of we niet te veel wilden rondlopen, omdat maya's hele strenge gebruiken hebben, die we wel eens zouden kunnen breken. Wel jammer, maar toch voelde het als een hele eer daar te kunnen zijn, en even naar de mensen te kunnen kijken. Ook met de tweede medicijnman heb ik geen woorden gewisseld. Hij kon geen spaans, en de situatie was er niet naar.
Op de terugweg zag ik ergens binnen nog wel een t.v. Beetje eigenaardig, wel, na wat mario over het dorp had verteld. Tijl en ik hadden al geconcludeerd dat het einde van de originele volkjes in zicht is. Ook zij vallen langzaam ten prooi aan de grote maatschappij van vooruitgang. Maar misschien voegen ze er ooit nog iets aan toe.
En dat was nog maar één van de bijna 8 dagen dat ik hier al rondhang. Gelukkig nieuwjaar trouwens allemaal!
Voor mij was oud en nieuw vrij kort. Althands, ook lang. Het begon al in het vliegtuig met een paar Russen die twee uur voor de landing al vonden dat ze champagne mochten drinken, omdat het bij hun thuis 2007 was.
De stad waar we terecht kwamen, was alleen een beetje dood. Om twaalf uur zaten Karin en ik ergens op een terrasje Mexicaanse dingetjes te eten, en we vierden het met een kusje. Niet de eerste, ook niet de laatste, maar waardevol genoeg om het nieuwe jaar mee in te gaan. Kort daarna gingen we terug naar het hotel.
De volgende dag namen we de bus naar Mahahual, waar we Tijl en Euridice, onze gastheer en -vrouw, ontmoetten. Die waren daar op vakantie.
We zaten bij Jorgito. Een kleine man met een huisje op het strand, die zijn tuin verhuurt aan toeristen die hun tentje ergens kwijt moeten. Er waren hangmatten, sterrenhemels, en het was lekker warm. Een ideale plaats om bij te komen.
Tijl en Euri vertrokken al snel. Ze namen ons die dag nog wel mee naar een strand. Daarvoor moesten we nog 42 kilometer door de jungle rijden. Achterop een pickup truck. Het was de eerste keer dat ik echt goed naar de Jungle kon kijken, en ik vond het helemaal te gek. In de zee waren best hoge golven, dus Karin en ik konden daar heerlijk spelen.
Wij bleven nog een tijdje in Mahahual, omdat ik daar met mijn duikcursus zou beginnen. Op het duiken kom ik later terug, want ik ben het aan het afronden, en tot nu toe was het nog niet zo heel spectaculair. Als we klaar zijn, gaan we naar Belize, want daar schijnt vet mooi koraal te zijn, maar dat is nu nog niet.
Het eten hier is vet lekker. Veel tacos en tortillas, maar ook met allerlei dingetjes er op. Creme enzo. En een hele hoop chili.
Morgen nemen we de bus naar Chiapas. Dat is een wat bergachtigere provincie in het oosten van Mexico. Daar gaan we mooie meren, maya ruines en pittoreske dorpjes bezoeken.
Ik zou nog wel een paar uur door kunnen typen, maar helaas, ik moet het afronden. Wat trouwens ook geinig is, is dat je hier mannetjes hebt op bakfietsen die dingen verkopen. De bakfietsen hier zijn touwens veel beter dan in Nederland. Maarja, in Nederland hoef je niet met emmertjes te douchen, en mag het wc papier gewoon worden doorgespoeld. Alles went.
He ik wens jullie nu even veel geluk en alles. Als ik het weer zo een beetje check, valt het daar ook nog wel mee. De mensen hier merken trouwens ook klimaatsveranderingen.
He toedeloedeloe, nu ben ik echt weg, want ik begin te raaskallen.
Hasta Luego
-
09 Januari 2007 - 06:24
En:
Dat klinkt echt cool allemaal! Maaruh... Douchen met emmertjes?!
kus van de zus -
09 Januari 2007 - 08:47
Arno:
het klinkt erg gaaf. Cool om Maya Ruine's te kunnen bekijken. Ik zal zeker de verhalen blijven volgen. -
11 Januari 2007 - 01:26
En:
Ha die bro! Waar blijft het volgende verhaal? Ik hang aan je lippen... Ik heb Saw trouwens gezien... Weet niet of ik vannacht nog kan slapen... Vet eng man! Bah. Is 2 net zo goed?
GroetEn -
11 Januari 2007 - 21:57
Mem:
Ik ben blij dat je het zo leuk hebt, ik ga nu meteen de Maya boeken doorlezen, kan ik je een beetje volgen, het is trouwens vandaag 10 graden in Luxemburg maar het stormt hard. veel plezier een een dikke kus van mem -
12 Januari 2007 - 13:35
Connie:
Wat een vervelend leven heb je toch. Nee, dan wij in het prettig grijze Nederland. Je oom is de kost aan het verdienen, dus zit ik hier in mijn eentje jaloers te wezen. Ik ben benieuwd naar de eerste foto's. Dus schiet een beetje op. En...heel veel geluk in het nieuwe jaar.
je tante -
12 Januari 2007 - 17:53
Amigito Alito:
potjes, plantjes, insectjes...
medicijnmannetjes, marsmannetjes.
tacootjes,tortillaatjes,dingetjes...
grammaticaregeltjes.
meertjes,bakfietsjes,dorpjes...
vriendinnetjes met zonnetjes.
lolletjes,
kusjes. -
12 Januari 2007 - 18:08
Carlos:
Wat doe je met die wc-papiertjes? Wassen en drogen? Berkkkkkk..
Vergeet de Tequilla niet, dat dood iedere wurm (of rups, die stoppen ze trouwens in Mescal, ook zoiets super-98 achtigs). En citroenen helemaal, als je een wondje hebt of iets slechts gegeten. In het geval van een wondje de citroen niet eten maar het op het wondje wrijven.
Besos,
Carlos
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
