Las Montañas

Dag Vrienden aan de andere kant van de oceaan!

Nog steeds niet koud daar, hoor ik? Hier is het ook nog lekker warm. Ik ben nu wel in de bergen, dus het is ´s nachts wel een stukje kouder.

San Cristobal. Met stip de kleurrijkste stad die ik ooit heb gezien. Willemstad is er niks bij. Elk huis is hier of fel geel of fel groen of fel bruin (ja dat kan ook) of fel wat dan ook, en het wordt allemaal nog veel feller door de zon die er constant op schijnt. We zitten dan ook op 2200 meter.

De mensen hier zijn vooral klein, maar er zijn ook best aardig wat westerse reizigers. Dit is trouwens een Spaanse vestigingsstad. Dat maakt het wel gaaf, want het is hier een mix tussen Mexicaanse en Europeese invloeden. Toen we hier net 4 uur waren, hadden we al twee bekenden ontmoet. De eerste hadden we eerder in Palenque al ontmoet, Gabriel. Eigenlijk was hij de tweede.

Want de eerste kwam van dichterbij. Ze heet janneke, en woont ook in droevendaal. Karin wist dat ze in Mexico was, maar ze wist niet waar. Zowel Janneke als Gabriel doen vrijwilligerswerk bij nabijgelegen dorpjes, waar ze in het Tzeltal of het Tzoltin moeten communiceren met de locale bewoners. Klusje dus.

De eerste avond dat we hier waren, hebben we met hun een film gekeken over Nicaragua, en wat gekletst. Jammer genoeg was er ook een andere dude bij, die het leuk vond om de aandacht de hele tijd op te eisen, en konden we met zijn vieren niet echt de diepte in. De tijd van totale groepsovergave is onder de westerlingen nog niet bereikt.

Wat hier veel voorkomt, zijn mensen die allerlei dingetjes op straat willen verkopen. Je hoeft hier maar ergens op een bankje te gaan zitten, en voor je het weet staan er twee kleine meisjes om je heen, die je als een eenheid onder emotioneel vuur zetten. Het kost hier een hoop moeite om niks te kopen. Het enige dat lijkt te werken, is doen alsof ze niet bestaan.

Toch kan dat ook heel grappig zijn. Een paar dagen geleden liepen we bijvoorbeeld bij Agua azul. (Wow, zelfs hier in het internetcafe komt er een jongetje op me af om kauwgom te verkopen. Nu staat ie voor de deur van de plee te wachten tot daar iemand uitkomt). Maargoed, we waren bij agua azul, blauw water. Een serie supermooie cascades, op ongeveer 50 kilometer van palenque, waar we twee nachten hebben overnacht. Onderaan die watervallen liepen Karin en ik een keer te struinen. We haalden drie meisjes in. Ze liepen in een driehoek, en droegen alledrie koeken op hun hoofd. De eerste riep: tres para cinco. Dat was al spotgoedkoop, want het waren grote koeken, en 5 pesos is 50 cent. Wij bleven stil, want ik had geen behoefte aan een koek, laat staan 3. Toen riep de tweede: Quatro para cinco. Opnieuw bleven wij stil , en kort daarop klonk: "Cinco para cinco.". Elke keer dat ze het zeiden, deden ze dat op precies dezelfde toon. Je kon niet horen wie nou wie was. Bij siete para cinco, stopten ze met afwisselen, en riepen ze het gewoon in koor. Het klonk bijna hypnotisch. Karin en ik begonnen te lachen, en ik begon me af te vragen waar ze zouden stoppen. Dat was bij 13.

Agua Azul was een van de vele watergebieden die we aan het begin van onze reis zijn tegen gekomen.

Bij de impressionante ruines van Palenque, die we samen met Gabriel bezochten, was een hoop jungle. Midden door de stad, liep een rivier, die, als je de stad uit liep, over ging in (he anne. Wist je dat ze hier tamarinde tang hebben? Uit veiligheidsoverwegingen heb ik hem maar niet geproefd...) watervalletjes, die er tegen de achtergrond van de grootste een meest bewoonde bomen die ik ooit had gezien, ontzettend mooi uitzagen.

Het had de dagen voor dat wij kwamen veel geregend, dus de watervallen stroomden bovengemiddeld hard. Echt vet mooi om te zien.

Die bomen waar ik het over had, zijn dus eigenlijk een oerwoud op zich. Je moet je een hele grote boom voorstellen, hoger en dikker dan gemiddeld, en daan daarop zowel mos als gras als lianen als bloemetjes als, nou ja volgens mij een stuk of 30 verschillende plantensoorten alleen al. En natuurlijk vlinders en vogeltjes. Je hebt hier trouwens ook hele vette mieren en spinnen.

Bij palenque sliepen we op een camping in een hangmat. Best gaaf om eens een paar nachten mee te maken. Wel een beetje koud, want de kou komt ook van onder, maar gelukkig had ik ook een slaapzak bij me.

Op die camping, hebben we naast een italiaanse stenendude, ook een Indiaan ontmoet, die tennisleraar is in Amsterdam. Luiz Trinidad. Hele gave gast, vol energie, die ons de tip gaf om vanuit San Cristobal naar San Juan Chamula te gaan en daar een of ander goedje te drinken alvorens we de kerk in gaan. Nou dat is dus wat we nu gaan doen.

Maar niet voor dat ik een opmerking heb gemaakt over de stoepen hier. De stoepen hier zijn dus echt superhoog. En met superhoog, bedoel ik tussen de 20 en de 60 centimeter. De meeste zijn rond de 30. Niet normaal.

Hasta Luego, amigos